W pogoni za marzeniem

„Karpiowanie” miało być dla mnie odskocznią od monotonii życia, sposobem na bliższy kontakt z naturą i jej pięknem, oraz dodatkowo pasją, która wytwarza odrobinę adrenaliny podczas emocjonującego holu walecznej i dużej ryby. Pamiętam moje początki – pierwsze węzły, przypony, zakupy nowego sprzętu i zasiadki z ludźmi zarażonymi tym hobby, którzy z wielką pasją przekazywali całą masę informacji na ten temat. Każdy wyjazd nad wodę był okupiony oczekiwaniem, ekscytacją i dziesiątkami telefonów do reszty ekipy. Spotkanie nad wodą było początkiem nowej przygody i czekaniem w niepewności na branie, które było odpowiedzią na pytania – czy wszystko zrobiłem dobrze???? czy żaden element zestawu nie zawiedzie??????czy dobrze wyszukałem miejscówką etc. Odpowiedzią na to wszystko była ryba leżąca na macie, trzęsące się ręce z przypływu adrenaliny po holu, zdjęcie i widok karpia wracającego majestatycznie do wody. Tych początków nie zapomnę już nigdy. Na trwałe utkwiły w mojej pamięci i na ten czas stały się kwintesencją karpiowania.

Radość z sukcesów odnoszonych na tym etapie była porównywalna do radości dziecka, które dostało swoja wymarzoną zabawkę.Jak wiemy nic nie trwa wiecznie. Człowiek dąży do doskonałości, a apetyt rośnie w miarę jedzenia. Dla wielu z nas wyznacznikiem pełnego sukcesu jest wyjęcie rybki powyżej 20 kilogramów i to jeszcze z tzw. trudnej wody. Takie nazwijmy to „trendy” obowiązują już od dawien dawna. Zawsze robiły na nas wrażenie historie o wielkich potworach wyciąganych z głębin przez znanych tego świata. Podświadomie każdy z nas dąży właśnie do osiągnięcia tego sukcesu i osobiście nie ma w tym nic złego. Wspaniałe zdjęcia pożądanych okazów w najbardziej znanych czasopismach i portalach karpiowych ukazują nam, iż taki sukces jest osiągalny dla każdego z nas. Znamy przecież historie z życia wzięte, chociażby o tak bardzo nam znanym wielkim ponad trzydziestokilogramowym karpiu, który w tym roku już kilkakrotnie leżał na macie.Niestety zamiast wspaniałego trofeum dla łowców stał się solą w oku polskiego środowiska karpiowego. Poprzez swoje wielkie obżarstwo, kilkukrotny kontakt z matą w przeciągu kilku miesięcy złamał zasadę o nadzwyczajnej ostrożności zarezerwowanej dla wielkich i starych przedstawicieli tego gatunku, tym samym zburzył mit o konieczności posiadania klasy mistrzowskiej w zakresie wiedzy o połowie karpia.

 a konkretnie ich wysokość i ilość……. Niepowodzenie nie wchodziło nawet w rachubę. W tym pędzie do sukcesu zapomniałem o jednej – najważniejszej sprawie. O radości z karpiowania….. Wracając z zasiadki byłem zły, że tyle wysiłku i pieniędzy poszło na marne, a rybki w granicach kilkunastu kilogramów są traktowane jak zło konieczne i zmuszają mnie do kolejnego wywożenia zestawu.
Niedawno byłem na przepięknym łowisku Goplanica. O tej wodzie słyszałem wiele obcując z człowiekiem dla którego ta woda stała się wyznacznikiem „wędkarskiego raju” . Jak zwykle – wielka wyprawa i duże oczekiwania, a wszystko to ma zostać połączone z pięknem tegoż akwenu. Przyjeżdżamy na miejsce i woda wita nas swoim tajemniczym wizerunkiem. Jest cudowna, lecz dla nas napisała inny scenariusz, odmienny od tego, który sobie wymarzyliśmy.

W wodzie kilkanaście zestawów, czterech wędkujących, a sygnalizatory jak zamrożone….. co jest nie tak. To już moja kolejna zasiadka bez brania…. wrrrrrr!!!!!!!!! Dodatkowo odzywają się problemy z kręgosłupem i większość zasiadki spędzam w łóżku lub na siedząco łykając tabletki przeciwbólowe. Z tego wszystkiego wyłączyłem nawet telefon by nie musieć odpowiadać na pytania – I jak tam????? Biorą?????? Jestem totalnie rozbity. Człowiekowi który mnie na to łowisko zaciągnął zależało wyjątkowo na spacerze z aparatem dookoła akwenu. Pamiętam jego zdecydowane stwierdzenie ” Tej wody nie można nie obejrzeć w całej jej krasie – Idziemy bez dyskusji ” . Zły i obolały wyruszyłem powoli na spacer. Osiągając kolejne miejscówki coraz mniej odczuwałem dyskomfort związany z bólem, a ukazujące się widoki rekompensowały każdy metr, który przebyłem z grymasem na twarzy. Całość trwała ponad godzinę. Gdy wróciliśmy do obozowiska nie potrafiłem myśleć i mówić o niczym innym….
Tuż przed snem, leżąc w ciepłym śpiworze myślałem o tym, do jakiego stanu się doprowadziłem. Ktoś musiał mnie zmusić do tego bym czerpał z wędkarstwa dodatkową przyjemność w postaci darmowego piękna tej wody. Nie zauważyłem, kiedy wynik przysłonił mi to,co najbardziej namacalne w tym sporcie – dźwięk sygnalizatora, ryba na macie i wszystko to okraszone przepięknym pejzażem łowiska.
Ta wyprawa dała mi jedno – chwilę na opamiętanie……Oczywiście, nie zamierzam zrezygnować ze swojej dwudziestki, człowiek musi mieć jakiś cel i do niego dążyć, lecz w tym szaleńczym wyścigu do dwucyfrowego wymiaru zgubiłem dystans do całości.

W wodzie kilkanaście zestawów, czterech wędkujących, a sygnalizatory jak zamrożone….. co jest nie tak. To już moja kolejna zasiadka bez brania…. wrrrrrr!!!!!!!!! Dodatkowo odzywają się problemy z kręgosłupem i większość zasiadki spędzam w łóżku lub na siedząco łykając tabletki przeciwbólowe. Z tego wszystkiego wyłączyłem nawet telefon by nie musieć odpowiadać na pytania – I jak tam????? Biorą?????? Jestem totalnie rozbity. Człowiekowi który mnie na to łowisko zaciągnął zależało wyjątkowo na spacerze z aparatem dookoła akwenu. Pamiętam jego zdecydowane stwierdzenie ” Tej wody nie można nie obejrzeć w całej jej krasie – Idziemy bez dyskusji ” . Zły i obolały wyruszyłem powoli na spacer. Osiągając kolejne miejscówki coraz mniej odczuwałem dyskomfort związany z bólem, a ukazujące się widoki rekompensowały każdy metr, który przebyłem z grymasem na twarzy. Całość trwała ponad godzinę. Gdy wróciliśmy do obozowiska nie potrafiłem myśleć i mówić o niczym innym….
Tuż przed snem, leżąc w ciepłym śpiworze myślałem o tym, do jakiego stanu się doprowadziłem. Ktoś musiał mnie zmusić do tego bym czerpał z wędkarstwa dodatkową przyjemność w postaci darmowego piękna tej wody. Nie zauważyłem, kiedy wynik przysłonił mi to,co najbardziej namacalne w tym sporcie – dźwięk sygnalizatora, ryba na macie i wszystko to okraszone przepięknym pejzażem łowiska.
Ta wyprawa dała mi jedno – chwilę na opamiętanie……Oczywiście, nie zamierzam zrezygnować ze swojej dwudziestki, człowiek musi mieć jakiś cel i do niego dążyć, lecz w tym szaleńczym wyścigu do dwucyfrowego wymiaru zgubiłem dystans do całości.

Moja opowieść jest przykładem tego jak można się rozjechać w swoich dążeniach do osiągnięcia upragnionego celu. Brnąc coraz to dalej w ślepą uliczkę z której nie ma wyjścia nie zauważamy, że zwężająca się droga doprowadza nas do punktu w którym nie widzimy nic innego prócz ostatecznego celu. Oczywiście może się udać osiągnąć go dość szybko i wtedy mamy szansę na powrót do rzeczywistości, lecz w przeciwnym razie grozi nam tylko chłodna kalkulacja i frustracja z przeciągającego się w nieskończoność pościgu za tak bardzo upragnioną cyfrą. Kto da nam gwarancję, że po jej osiągnięciu nie zmieni się zwiększając o 10 kilogramów. Gdzie wtedy pojedziemy na ryby…….???????

Gniewosław Bosiacki<>